بی تردید، مبارزه، خسارتهای تأسف باری را نیز به همراه دارد؛ مردم کشته می شوند؛ خانه ها ویران می گردد؛ فشار اقتصادی بر دوش مردم سنگینی می کند؛ و دهها مصیبت دیگر که ملال و تأثر آن هرگز دلهای ما را رها نخواهد کرد؛ ولی باید ببینیم نتیجه ی این ایثار و فداکاری چیست؟ پیروزی آن قدر باارزش است که ناگزیر باید بهای آن نیز پرداخته شود.
اسرائیل که روزی در این منطقه عربده می کشید و همه ی خواسته های خود را بر ملتهای عربی دیکته می کرد، اینک ناتوان و افسرده در برابر عظمت مقاومت اسلامی، بر زمین زانو زده است؛ این بخشِ کوچکی از تواناییهای ملتهای مسلمان و عرب است. یقین بدانید که اگر همه ی امکانات جهان اسلام و حتّی بخشی از آن در این مسیر به کار گرفته شود، ما شاهد زوال و نابودی رژیم صهیونیستی خواهیم بود. اسرائیل در جنوب لبنان از یک مقاومت چند هزار نفره شکست خورد. درست است که حزب اللَّه، امتداد مردمیِ عمیقی داشته و به هنگام ضرورت توانسته است هزاران، بلکه دهها هزار نیرو را بسیج کند؛ ولی به طور مستمر فقط از چند هزار، بلکه گاه از چند صد نیرو در محورهای رویارویی با اشغالگران صهیونیست بهره برده است. یعنی اسرائیل و همه ی امکانات نظامی آن و تکنولوژی تسلیحاتی و پیشرفته اش – که به زرادخانه ی امریکا متصل است – از چند صد جوانِ باایمان و پُرشور که از سلاحهای بسیار ابتدایی در جنگ بهره می برند، شکست خورد. البته سلاح قوی و شکست ناپذیر آنها، سلاح ایمان بود.
پس الگوی مقاومت و مبارزه پیش روی ماست؛ یعنی می توان با مقاومت و مبارزه و البته تحمل خسارت، به پیروزی رسید. درعین حال الگوی شکست نیز پیش روی ماست، و آن دل بستن به روشهای سازشکارانه و کاسه ی گدایی صلح در دست گرفتن است. نتیجه ی آن نیز تحقیر، به ذلت کشاندن و در نهایت تحمیل یکطرفه ی خواسته های اسرائیل است که این را نیز عیناً مشاهده کردیم.
4/2/1380

برگرفته از کتاب :