دختر هفده ساله ای از تهران به نام زینب نوری زاد، در نامه ای به مقام معظم رهبری می نویسد:روز مقدس قدس، مردیدر میان خطبه ها بلند شد، مثل این که نامه ای داشت و شمابه گمان من… او را در انظار هزاران هزار، خرد کردید! وی در این نامه، از آیة الله خامنه ای می خواهد تا ذهن وی را در این خصوص روشن نمایند.
مقام معظم رهبری با تواضع، در پاسخ به آن دختر جوان می نویسد:دختر عزیزم! از تذکر شما خرسند و متشکرم و امیدوارم خداوند همه ما را ببخشد و از خطاهای کوچک و بزرگ ما که کم هم نیستند، درگذرد. من در باب آنچه شما یاد آوری کرده اید، هیچ دفاعی نمی کنم. و گاهی گوینده از تلخی لحن خود به قدر شنونده آگاه نمی شود و در این موارد همه باید از خداوند متعال بخواهند که آن گوینده را متوجه و اصلاح کند و اگر ممکن شود به او تذکر دهند. توفیق شما را از خداوند متعال مسئلت می کنم.
این، برخورد مقام ولایت با فرزندان خود و جوانان است. چقدر انسان از این بزرگواری و پذیرش انتقاد از سوی معظم له لذت می برد.
آقای سید علی مقدم

برگرفته از کتاب پرتوی از خورشید

نویسنده علی شیرازی

آدرس اینترنتی http://www.ghadeer.org/Book/1417/224885