روزی از روزهای حکومت امام علی علیه السلام شخصی خدمت امام آمد و اعتراف به دزدی کرد،
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود :
حد دزد قطع دست است،
آیا چیزی از آیات قرآن راحفظ داری و قرائت می کنی؟
گفت : آری، سوره بقره راحفظ ومدام قرائت می کنم
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود :
برو، دست تو رابه برکت سوره بقره به تو بخشیدم ؛
(قَدْ وَهَبْتُ یَدَکَ لِسُورَةِ البَقَرَة)
اشعث بن قیس که مردی منافق وضعیف الایمان بود اعتراض کرد و گفت :
آیا حدود الهی راتعطیل می کنی؟
امام علی علیه السلام فرمود :
وَما یُدرِیکَ ماهذَا؟ إِذَا قامَتِ الْبَیِّنَة، فَلَیْسَ لِلإِْمامِ أَنْ یَعْفُوَ، وَ إِذا اَقَرَّ الرَّجُلَ عَلی نَفْسِهِ فَذالِکَ إِلَی الإِْمامِ اِنْ شاءَ عَفَی وَ إِنْ شاءَ قَطَعَ
«تو چه می دانی حکم این مسئله را؟ هرگاه برای جرمی شاهد و دلیل اقامه شد، امام باید حد الهی را اجراء کند، امّا اگر مجرمی خود اعتراف کرد، کار او باامام است می تواند عفوکند، و می تواند حدّ الهی راجاری سازد.»** استبصار، ج 4، ص 252 – و وسائل الشیعه، ج 18، ص 488، – و اصول کافی ج 7، ص 260 – و تهذیب، ج 10، ص 127.

برگرفته از کتاب :