پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): البته که صحیح و مستند است و احادیث و روایاتی بسیاری در این‌باره بیان شده است؛ اما با کمی تأمل و تفکر نیز حقیقت امر روشن می‌شود. بالاخره کسی که “زیارت” می‌خواند، یعنی زایر است. کسی که سلام می‌دهد، یعنی خود را مقابل آن که به او سلام می‌دهد، می‌داند و می‌بیند؛ و البته خداوند متعال، اهل عصمت علیهم‌السلام و اولیاء الله، اجر کسی را ضایع نمی‌کنند؛ چون مصداق ناشکری و ظلم می‌شود که از ساحت مقدس آنان بیرون است.

« إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلًا » (الکهف، 30)

ترجمه: كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند [بدانند كه] ما پاداش كسى را كه نيكوكارى كرده است تباه نمى‌كنيم.

نکات بسیار مهم:

الف – از یک سو می‌دانیم که ابتدای به سلام مستحب است و پاسخ آن واجب و البته توصیه شده که پاسخ به وجه نیکوتر باشد. از سوی دیگر می‌دانیم که اهل عصمت علیهم السلام، اولیاء الله، حجج الهی، خلیفة الله و انسان‌های کامل می‌باشند؛ بنابراین کسی نمی‌تواند در حُسن، نیکویی و کمال، از آنان سبقت بگیرد.

پس، به هنگام سلام دادن (زیارت)، چنین نیست که زایر عمل مستحب را انجام دهد و آنها مجبور به انجام واجب گردند؛ بلکه هر گاه سلام می‌دهیم، باید به خود متذکر شویم که اول آنها سلام داده‌اند و بعد ما پاسخ می‌دهیم. و هنگام دعا کردن برای آنها (مثل دعا برای تعجیل ظهور)، گمان نکنیم که ما پیشی گرفته و آنان را دعا می‌کنیم؛ بلکه دعای آنها برای ما [حتی برای کسانی که توجه ندارند] به مراتب بیشتر و صادق است، چه رسد برای کسانی که شاکرند و متقابلاً دعا می‌کنند. دقت کنیم که اهل عصمت علیهم السلام، بدهکار به کسی نمی‌مانند.

• – هیچ تردید نکنیم که عالم محضر خداست و بالتبع محضر اولیای خداوند سبحان است و طبق آیه‌ی قرآن کریم، آنها شاهد ما و اعمال‌مان هستند؛ لذا همیشه ابتدا نمودن و نظر لطف از آنهاست، ما نیز گاهی شاکریم و گاهی کافر (به معنای پوشاندن و ضایع نمودن نعمت).

« وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ » (التوبة، 105)

ترجمه: و بگو [هر كارى مى‏ خواهيد] بكنيد كه به زودى خدا و پيامبر او و مؤمنان در كردار شما خواهند نگريست و به زودى به سوى داناى نهان و آشكار بازگردانيده مى ‏شويد پس ما را به آنچه انجام مى‏ داديد آگاه خواهد كرد.

• – خداوند متعال در قرآن کریم فرمود که نه تنها تمامی اعمال ما را، بلکه آثار آن اعمال تا قیامت را نزد “امام مبین” – امام حق هر عصری – جمع (احصاء) می‌کند؛ پس تمامی اعمال ما به آنها عرضه می‌شود، چنان که در سوره قدر نیز به همین معنا تصریح شده است.

« إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ » (یس، 12)

ترجمه: آرى ماييم كه مردگان را زنده مى‏‌سازيم و آنچه را از پيش فرستاده‏‌اند با آثار آن [اعمال‌] درج مى‌كنيم و هر چيزى را نزد امام روشن برشمرده‌ايم.

ب – پس، ایشان متوجه زایر خود [از دور یا نزدیک] هستند. چنان که در زیارت حرم شریف امام رضا علیه السلام عرض می‌کنیم:

« اَشْهَدُ اَنَّكَ تَشْهَدُ مَقامی وَ تَسْمَعُ كَلامِی وَ تَرُّدُ سَلامی »

ترجمه: من گواهی می‌دهم (می‌دانم، یقین دارم، تصدیق می‌کنم) که شما مرا و جایگاهم را می‌بینید (که البته شهود برتر از دیدن است)؛ و صدای مرا می‌شنوید و سلام مرا پاسخ می‌دهید.

ج – دقت کنیم که تلاوت قرآن کریم، اقامه‌ی نوافل (نمازهای مستحبی)، خواندن زیارت و دعاهایی چون توسل، استمرار به ذکر “لا إله الاّ الله” و “صلوات” و یا ذکر یونسیه علیه السلام … و بالاخره هر نوع ارتباط و اتصالی (صلاة، صلوات، صله ارحام)، نه تنها خوب و مؤثر است، بلکه لازم و ضروری است و اگر این ارتباط و اتصال قطع و یا سست شود، منجر به انحطاط می‌گردد؛ اما نکته‌ی مهم این است که اسلام عزیز، ضمن آن که دین محبت، عاطفه و مودت است، دین علم، عقل و حکمت نیز می‌باشد.

بنابراین، نباید گمان نمود که اینها یک سری اوراد لفظی هستند و هر کسی که این اوراد را صرفاً به صورت لفظی خواند، بهره‌ی انسان عاقل، متفکر، بصیر و مدبر را می‌برد! لذا میزان اثر، بستگی به میزان توجه، خلوص، تأمل، تفکر، تعمق و بالاخره فهم، پذیرش، ایمان و عمل دارد. وگرنه چنان که فرمود، همین قرآن کریم نیز سبب فزونی خسران ظالمین می‌گردد.

دانشگاه زیارت عاشورا:

پیش از این، مکرر اشاره شد که “زیارت عاشورا”، نه تنها یک وِرد لفظی نیست، بلکه یک دانشگاه کامل در تولا و تبرا (هدف شناسی، برنامه‌شناسی، دوست شناسی، دشمن شناسی، حضور و عمل به هنگام) می‌باشد.

• – اگر دقت کنیم، در زیارت عاشورا، هیچ سخنی از مقام، منزلت و مناقب حضرت سیدالشهداء علیه السلام نیامده است و بسیار متفاوت است با زیارت مطلقه‌ی ایشان و یا سایر ائمه علیهم السلام؛ بلکه سراسر اعلام مواضع شخص زایر، در مقابل امام حسین علیه السلام و آن هم در موقعیتی چون کربلا و عاشورا، در هر مکان و برهه‌ی زمانی می‌باشد. در زیارت عاشورا، سراسر از خودتان و مواضع‌تان می‌گویید، نه از ایشان و مناقب‌شان.
• – در زیارت عاشورا، فراز به فراز، از نگرش، گرایش، بصیرت و مواضع خود می‌گویید؛ مانند سربازی که در مقابل فرمانده ایستاده و خود را معرفی می‌نماید تا به او مسئولیت دهند و متقابلاً درجه‌ای بالاتر اعطا نمایند، چنان که به ایشان عرض می‌کنید:

« فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکْرَمَ مَقَامَکَ وَ أَکْرَمَنِی (بِکَ) أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِکَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ »

ترجمه: پس مى خواهم از آن خدائى که گرامى داشت مقام تو را و گرامى داشت مرا بخاطر تو؛ که روزيم گردانَد خونخواهى تو را در رکاب آن امام يارى شده از خاندان محمد صلى اللّه عليه و آله.

• – در زیارت عاشورا، زایری که خود را در محضر ایشان و در روز عاشورا می‌بیند، اعلام می‌دارد که مواضع او در برابر دوست و دشمن (تولا و تبرا)، احساسی، هیجانی و دفعی نمی‌باشد، بلکه با عقلانیت، تفکر، تأمل، تدبر، بصیرت، شناخت و باور است، لذا چه در بُعد نظری و چه عملی، تا روز قیامت همین مواضع را دارد:

« يا اَباعَبْدِاللَّهِ اِنّى سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ اِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ »

ترجمه: اى اباعبداللّه! من در صلحم با کسى که با شما در صلح است و در جنگم با هر کس که با شما در جنگ است، تا روز قيامت.

• – بنابراین، صواب (کار نیکو) و ثواب (پاداش) برای هر نماز، تلاوت قرآن کریم، ذکر، زیارت از دور یا نزدیک و …، به تناسب توجه، تعمق، تفکر، باور، خلوص و نیز تلاش برای “شدنی” متناسب با اذعان می‌باشد. زیارت و اعلام بهترین مواضع، نه تنها خوب، بلکه همیشه لازم است، اما می‌نگرند که آیا صدق هم دارد، یعنی چنین هستیم، یا دست کم سعی می‌کنیم که چنین شویم؟ و یا فقط یک الفاظی را می‌خوانیم؟!

اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد:

بنابراین، کسی که در زیارت عاشورا یا هر موقف دیگری، در دعا برای خودش، از خداوند سبحان می‌خواهد که « اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْياىَ مَحْيا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ –

خدايا زندگيم را زندگى محمد و آل محمد و مرگم را مرگ محمد و آل محمد قرار ده »، تلاش می‌کند تا در تمامی شئون زندگی‌اش، ایشان را الگو قرار دهد و سبک زندگی آنان را پیشه نماید، وگرنه اگر روزی ده بار زیارت عاشورا را با صد سلام و لعن بخواند، و هر روز چند سوره از قرآن کریم را تلاوت کند و شب‌ها نیز به نماز شب بایستد …؛ اما این اذکار و اوراد که تمام شد، برود دنبال زندگی خودش منهای اسلام، قرآن و اهل عصمت علیهم السلام، و تأسی کند به امامان [پیشوایان و الگوهای باطل) و …، اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد؛ مگر این که این تکرار، از عادت بیرون بیاید و سبب توجه و تذکار او گردد.

تمام اسلام ذکر (یادآوری) است، پیامبر اکرم و اهل عصمت صلوات الله علیهم اجمعین، همه ذکر هستند – نام دیگر قرآن مجید، ذکر است – نماز ذکر است – و البته ادعیه و زیارات نیز ذکر هستند و “ذکر” برای زدودن غفلت و فراموشی، و توجه، بیداری، هوشیاری، بصیرت و راه‌یابی می‌باشد؛ پس اگر چنین اثری نداشته باشد، ذکر انجام نشده است:

« فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى * سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَى » (الأعلی، 9 و 10)

ترجمه: پس پند ده (متذکر شو) اگر پند سود بخشد * به زودی (یا به سرعت) آن که خشیّت دارد، متذکر می‌گردد.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

آیا این که هر کس زیارت عاشورا بخواند، ثواب زوار امام حسین را دارد و امام حسین برای او دعا می‌کند و صحیح و مستند است؟

برگرفته از سایت شبهه

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8819.html