فیما أوصی النبی صلی الله علیه و آله علیا (علیه السلام): یا علی! من أطاع امرأته أکبه الله علی وجهه فی النار.
فقال علی: و ما تلک الطاعة؟ قال: یأذن لها فی الذهاب الی الحمامات و العرسات و النایحات و لبس الثیاب الرقاق.(48)
در وصیت های پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به مولای متقیان علی (علیه السلام) آمده است:
یا علی هر مردی تابع و مطیع زنش باشد، خداوند تبارک و تعالی او را وارونه و با صورت در آتش می افکند.
علی (علیه السلام) پرسید: این تبعیت و اطاعت مرد از همسرش چگونه و در چه اموریست؟
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: (یکی از موارد اطاعت مرد از زن این است که) اجازه دهد زنش به تنهایی به حمام و عروسی و مراسم عزا برود و لباس ظریف، نازک و اندام نما بپوشد.
توضیح واژه های حدیث:
حمامات: از آنجا که در اعصار گذشته حمام های عمومی به خاطر فاضلاب و دودشان در حاشیه محل مسکونی بوده، افراد لاابالی و نابابت و نانجیب در مسیر رفت و آمد زنان مزاحم آنان شده و مرتکب فساد می شدند؛ لذا خانواده های نجیب و متدین و مردان با غیرت و تعصب موظف بودند محارمشان را تا حمام همراهی کنند و طبق قرار، بعد از حمام بروند و آنها را بیاورند، مبادا کسی مزاحم آنان شود.
با این وجود زنان ناپاک و نانجیب از شوهرانشان اجازه می خواستند به تنهایی بروند حمام و مرد محرمی همراهشان نباشد.
بدیهیست تنها رفتن زن به حمام در آن زمان اگر هیچ فسادی هم در پی نداشت در جامعه آن روز آثار منفی داشته و اصالت و غیرت و تعصب خانواده های اصیل و نجیب را زیر سوال می برده است.
بر همین اساس فرموده اند: مرد مومن و نجیب و غیرتمند نباید اجازه دهد همسرش به تنهایی به حمام رود و خود را در معرض اتهام قرار دهد.
والعرسات: یعنی عروسی ها که در هر عصر و زمانی محل خودنمایی و جلوه گری زنان بوده و هست و تا قیامت خواهد بود و این یک حقیقتی است که بر احدی پوشیده نیست و هیچ نیازی به شرح و تفصیل ندارد. و بنابراین اگر مردی به همسرش اجازه دهد به تنهایی و به دلخواه خودش در عروسی ها شرکت نماید، از جمله مردانی است که وارونه و با صورت در آتش افکنده می شود.
النایحات: مجالس عزا و نوحه سرایی زنان برای اموات که با صدای بلند نوحه سرایی می کنند و توجه دیگران را به خود جلب می نمایند.
این کار اگر چه بر حسب ظاهر کار خوب می نماید، لیکن در حقیقت خالی از مفسده نیست که در بخش آموزه های حدیث خواهد آمد. فعلا همین بس که بگوییم مرد با غیرت و تعصب نباید اجازه دهد همسرش به تنهایی و به دلخواه خودش در آن مجالس شرکت نماید مگر اینکه محرمی همراه او باشد.
و لبس الثیاب الرقاق: و پوشیدن لباس های نازک و ظریف که برجستگی های
و پستی و بلندی های بدن را بنماید.
چنانچه مردی به همسرش اجازه دهد لباس نازک و ظریف و اندام نما بپوشد و در مقابل نامحرم رفت و آمد کند، چنین مردی تابع و مطیع زن محسوب می گردد و در قیامت سزایش این است که خداوند او را وارونه و با صورت در آتش می افکند.
آموزه های این حدیث:
آموزه های این حدیث شریف بسیار جالب و متعدد است که به برخی از آنها اشاره می کنیم:
اول: باید دانست که عناوین فوق (حمامات، عرسات و نایحات) از باب نمونه و بیان مناط (ملاک و میزان) است و خصوصیتی در آنها نیست؛ بنابراین با الغاء خصوصیت شامل اماکن و مجالس و محافل مشابه مانند سینما و تئاتر؛ پارک و مراکز تفریحی؛ مجالس جشن و سرور؛ مولودی، جشن تولد و… می شود.
دوم: این حدیث شریف بیانگر این حقیقت است که زن مومنه، نجیب و پاکدامن که خود را پیرو قرآن و عترت می داند، به حکم خدا و رسول خدا موظف و مکلف است مطیع و تابع شوهر خود باشد و رفت و آمدهای او به خارج از منزل تماما با اجازه و رضایت شوهر صورت بگیرد.
سوم: مرد غیرتمند و با تعصب نباید اجازه دهد ناموسش به تنهایی، هر جا می خواهد برود، و با هر که می خواهد تماس برقرار نماید، بلکه موظف و مکلف است رفت و آمدهای همسرش را کنترل کند و از رفت و آمدهای او در مجالس، محافل و اماکنی که صددرصد اطمینان ندارد جلوگیری نماید.
چهارم: اگر مردی همسرش را از رفتن به مجلس و مکانی نهی کرد ولی زن اصرار ورزید که حتما باید به آن مجلس و مکان برود، معلوم می شود آن زن ریگی به کفش دارد و فتنه و فسادی در کار است وگرنه معنا ندارد بر خلاف میل شوهر عمل کند.
یعنی زنی که به شوهرش عشق می ورزد و می خواهد عمرش را در کنار او سپری نماید، باید با تمام وجود به شوهر و خواسته های او بنگرد نه به تمایلات نفسانی خود، در این صورت وقتی شوهر می گوید صلاح نیست شما در این مجلس شرکت کنی، یا صلاح نیست به فلان مکان رفت و آمد کنی، زن با آرامش خاطر می پذیرد و خطاب به شوهرش می گوید:
خیلی مهم نیست اگر شما مصلحت نمی دانید من شرکت نمی کنم. و با این برخورد عاقلانه و نشأت گرفته از ایمان و اعتقاد و محبت او، شوهرش را مطمئن کرده و مهر و علاقه او را نسبت به خود چند برابر می نماید.
پنجم: مردی که همسرش را آزاد بگذارد که به تنهایی به سینما و تئاتر، مراکز تفریحی، مجالس جشن و سرور و مسافرت (اگر چه به عنوان زیارت و مانند آن باشد.) برود، خداوند آن مرد را وارونه و با صورت در آتش می افکند.
ششم: مردی که اجازه دهد ناموسش لباس نازک، ظریف و اندام نما بپوشد و با آن لباس در مقابل مردان نامحرم رفت و آمد کند، چنین مردی تابع و مطیع زن محسوب می شود و در قیامت با صورت به آتش می افتد.
هفتم: چنانکه تجربه تاریخی نشان داده، اکثر قریب به اتفاق فتنه و فسادها از همین مجالس و محافل گروهی و دسته جمعی شروع می شود و سپس گسترش می یابد. (و این یک حقیقتی است که بر اهل دانش و بینش صحیح پوشیده نیست و هیچ نیازی به شرح و تفصیل و ذکر نمونه ندارد.)
بنابراین از آنجا که شرکت نمودن زن به تنهایی در مجالس و محافل جمعی و گروهی خالی از فساد نیست؛ شارع مقدس خواسته این جریان را در نطفه خفه کند و قبل از انعقاد، مانع افشاندن بذر فساد شود تا خانواده ها برای همیشه سالم و با صلح و صفا بمانند.
هشتم: با اینکه زن موجودی است جذاب و دلربا و نیز موجودی است محل فتنه و فساد، لیکن خودش از شناخت خود عاجز و ناتوان است و موقعیت فردی و اجتماعی خود را در نظام آفرینش نه شناخته و نه می تواند بشناسد.
به همین خاطر خداوند تبارک و تعالی چنان مقرر فرموده که در ایاب و ذهاب او در مجالس و محافل جمعی، مرد محرمی به عنوان پاسدار و نگهبان همراه او باشد وگرنه خیلی سریع مورد دستبرد قرار می گیرد.
به عبارت روشنتر:
از آن رو که زن متاع است و مرد خریدار و در جست و جوی متاع، زن طعمه و شکار است و مرد صیاد و شکارچی که در هر زمان و مکان در کمین او و مصمم است به هر طریق ممکن به او دست یابد.
لیکن زن حقیقت را یا نمی داند و از روی سهل انگاری، ساده لوحی و بی توجهی خود را در معرض دید شکارچی قرار می دهد، یا می داند و از روی علم و آگاهی کامل خود را در معرض دید صیاد قرار داده و از محل دام او عبور می کند…
یعنی خودش مشکل روانی دارد؛ بر همین اساس شارع مقدس خواسته قبل از اینکه به دام صیاد بیفتد و به فساد و فحشا متهم گردد او را حفظ و حراست نماید تا جایی برای اتهام باقی نماند.
یعنی فرموده زن به تنهایی و بدون پاسدار و نگهبان در محافل و مجالس جمعی و گروهی شرکت نکند، مگر اینکه محرمی همراه داشته باشد تا هر نوع اتهامی را از او بردارد.
به هر حال به فرموده خدا و رسول صلی الله علیه و آله مردی که اجازه دهد همسرش به تنهایی در مجالس و محافل جمعی و گروهی شرکت نماید، سزایش این است که خداوند در قیامت او را با صورت در آتش افکند.

برگرفته از کتاب